Dat was het dan....op naar Dakar 2015

Gisteren een lange verbinding gehad naar La Serena. Voor onze auto's en trucks geen noemenswaardige problemen. Ook weinig schade dus konden we rond middernacht spontaan nog een feestje bouwen voor de 50e verjaardag van Jan Kraaijvanger. Tevens ons eigen eindfeest omdat de laatste dag van Dakar altijd een hectische wordt. 

Allereerst bleek bij aankomst op bivak dat  de ons toegewezen plaats direct tegen de helikopter landplaats lag. Samen met de enorme stofzooi was iedere beweging van de dingen een vlucht voor een zandstorm. Totdat Eimbert als volleerd luchtverkeersleiders op z'n plat Veghels duidelijk maakte dat ze de aanvliegroute moesten wijzigen.

Waar ons truckteam vannacht al in de kleuren van XDakar gehesen is, heb ik vandaag van plaats gewisseld met Stijn, onze fysiotherapeut, die graag in onze truck mee wilde. 

Vanaf vanmiddag, leert de ervaring, gaat alles in een stroomversnelling. Vanmiddag aankomst in Valpairiso, hotel opzoeken, vanavond Podium, voertuigen in Parc Ferme en tenslotte nog tijd maken voor een Hollands eindfeest. Morgenochtend 08.00 alles naar de haven brengen, door naar het vliegveld voor een binnenlandse vlucht van Santiago naar Buenes Aires om binnen een uur door te vliegen naar Amsterdam. Druk schema, maar wel fijn om weer naar huis te gaan. Met een beetje geluk is er een welkomstparty geregeld en natuurlijk het weerzien met de familie. 

Dakar 2014 is voor ons truckteam op een deceptie uitgelopen door het uitvallen op de 2e Dakardag en de diefstal van onze rallyspullen. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik deze Dakar niet meer navigatie ervaring op heb kunnen doen. Daarentegen ben ik blij dat we gebleven zijn om toch nog veel nuttige ondersteuning te kunnen hebben verlenen. In beide teams was het een fantastische werksfeer in voor- en tegenspoed. Ook heb ik weer veel bijgesproken met oude bekenden en nieuwe vrienden gemaakt. 

Wat Dakar 2015 betreft is, net als door vele anderen, al veel gefilosofeerd over veranderingen, ideeën en opties. Ik heb al wel weer een aantal contacten gelegd voor een mogelijk stoeltje voor volgend jaar. Maar zoals al vaker aangegeven: In de Dakar is niets zeker en alles wat je plant, loopt toch anders!!

Ik vond het leuk om mijn ervaringen via dit Blog te kunnen delen en hoop dit volgend jaar weer te kunnen doen. 

Veiligheid in de Dakar

Nadat we gisteren een dag met Mixed Emotions hadden beleefd bij zowel de auto's als de trucks, trekken we vandaag 580 km door naar het plaatsje El Salvador. Voor de wedstrijd vandaag de langste etappe uit de geschiedenis van de Dakar. 

Mixed omdat bij de auto's Bernhard ten Brinke weer een prachtige 12e plek rijdt en Erik van Loon achtervolgd wordt door technische maleur en dit bij de trucks hetzelfde geldt voor resprektievelijk Frits van Eerd en Einbert Timmermams met een kapotte turbo. 

Graag wil ik eens extra aandacht geven aan de veiligheid in de Dakar. Een zo'n hoog risicodragend evenement vraagt om een goede planning van de veiligheid. 

Om de onderlinge veiligheid te waarborgen beschikt ieder wedstrijdvoertuig over een zgn. Sentinel systeem. Daarbij zend een achteropkomend snellere deelnemer een signaal uit naar de voorligger die zowel een irritante zoemer te horen als een flitslicht te zien krijgt. Door op een knopje te drukken kan de voorligger een signaal terug geven ten teken dat hij het begrepen heeft en aan de kant zal gaan. Bij meermalen negeren kan de organisatie dit uitlezen en mogelijk bestraffen. Vooral voor motoren is dit een hele verbetering voor hun veiligheid.  

Wanneer een voertuig stil komt te vallen in een proef dient men middels een knop in te drukken het voertuig in een Alarmstand te zetten. Hierbij zendt het gestrande voertuig een alarmsignaal uit. Alle andere voertuigen die binnen een straal van ca 200 meter komen, ontvangen dit geluidsignaal met een melding op de GPS. Ook dit bevorderd de veiligheid omdat er achter een duin of in een bocht misschien iemand stil staat. Voorzichtigheid is dan geboden in beider belang. 

Ook zit in ieder voertuig een zgn. Irritrack systeem. Deze kast staat in rechtstreekse verbinding met de organisatie in Parijs middels een satteliiet. Men kan hiermee alle voertuigen live volgen en desgewenst verbinding maken. 

Wanneer men stil komt te staan voor bijvoorbeeld een bandenwissel, plaspauze of klein technisch mankement dienen we een groene knop in te drukken  en wederom bij het wegrijden. 

Bij een ernstig ongeluk, mogelijk met letsel, kunnen we een rode knop gebruiken. Hiermee wordt dan ook direct een in de buurt zijnde, medische, helikopter geactiveerd om ter plekke te komen. Via een blauwe knop kan dan een directe telefoonlijn met Parijs geopend worden om de ernst van de situatie te bespreken. Tijdens onze laatste lange reparatie van de turbo werden wij twee maal via dit systeem gebeld om te vragen hoe onze stand van zaken was? 

Ook zit in dit Irritrack systeem een sensor ingebouwd zodat bij een grote impact (botsing) of kanteling automatisch het alarmsysteem en noodsignaal uitgezet wordt richting Parijs. Toen wij vorig jaar getuigen waren van een rol van een Italiaanse Ginaf ben ik direct gaan "bellen" via onze noodknop, maar voordat het gesprek beëindigd was, hing de helikopter al boven ons. Gelukkig waren er geen gewonden. 

In het geval dat de irritrack beschadigd is geraakt of het stroom uitvalt beschikt ieder voertuig nog over een handmatig Noodbaken, een Balise. Dit kleine kastje, iets als een Gsm, beschikt over een batterij en bij activering blijft het via gps  een noodsignaal zenden. Met een sticker moet aan de buitenkant van het voertuig worden aangegeven waar de Balise zit. Zie foto. 

Er hangen continu zo'n 10 helikopteren in de lucht voor zowel organisatie, de prachtige beelden en medisch. Ook toen wij lang in de woestijn moesten verblijven dropt de helikopter eten en water. Ook komt men regelmatig overvliegen ter controle. 

In het bivak beschikt de Dakar over een eigen mobiel medisch centrum. Na een ongeval, of ander medisch ongemak, kun je daar terecht. Deze no-nonsense artsen, hebben doorgaans ook niet met mietjes van doen, beschikken over alle apparatuur om eerste diagnoses te kunnen stellen. In ernstig geachte situatie's wordt toch wel direkt naar een ziekenhuis gevlogen. 

Tenslotte is ook ieder voertuig verplicht om een veiligheidspakket aan boord te hebben. Hierin dienen oa veiligheidshesjes, knipperlamp, noodfakkel, vuurpijl, spiegeltje en thermische dekens tegen warmte en kou aanwezig te zijn. 

Ondanks al deze maatregelen blijft het natuurlijk een gevaarlijk evenement. Maar gezien bovenstaande mag duidelijk zijn dat aan de veiligheid ook enorm veel

aandacht wordt gegeven. 

Ook staat Dakar erom bekend dat iedereen elkaar helpt in een noodsituatie. De verloren tijd die tijdens deze hulpverlening wordt later weer terug verkregen. 

Blijft natuurlijk altijd voorzichtigheid geboden!!!

En weer liep de dag dramatisch anders!

Nadat we vannacht om 2 uur de trucks getankt hadden, konden we vandaag "uitslapen" tot half acht.

Vandaag korte verbinding naar het beruchte Iquique. Berucht om de 40 km duinen die de deelnemers vandaag voor hun kiezen krijgen. En natuurlijk de prachtige hoge afdaling van een enorme duin naar de finish, zowat in het bivak. Prachtig schouwspel!

Maar niet voor mij vandaag!!

Na 200 km verbinding zien we alle voertuigen van Riwald Dakar Team aan de kant van de weg staan. Koffie?? 

Nee, er zijn problemen de auto van Erik Wevers en navigator Fabian Lurquin.  

Gezien de ernst van het (elektrische) probleem wachten we even af op nader bericht. Ondertussen bepaald de teammanager dat ik met de Rob Buursen in de persauto en 2 monteurs die kant op ga. Omdat ze midden in de bergen staan, redelijk ontoegankelijk wil hij mij als navigator meesturen. Mooie uitdaging, echt navigeren op zicht en gps. 

Nadat de knoop is doorgehakt, vertrekken we voor ca 150 km weer terug. Onderweg naar het beste punt om de woestijn in te trekken werk ik een route uit met mijn GPS en gelukkig hadden we van onze Franse navigatoren gedailleerde stafkaarten gekregen. Hier staan nog wat extra paden op. 

Zo veel mogelijk in een rechte lijn zijn we met de VW Touareg richting de jongens gekropen. Over bergen, door rivierbeddingen en door de duinen, incl de Fesh Fesh. In no time alles iedereen weer onder het stof. 

Wanneer we ze na 2,5 uur bereiken blijkt al snel dat het een hardnekkig elektronisch probleem blijkt te zijn. Na een tijdje sleutelen blijkt het niet ter plekke reparabel. 

De zware beslissing wordt genomen om de equipe ter te slepen naar het bivak. Samen met de sympathieke navigator Fabian Lurquin maken we een plan. Uiteindelijk met behulp van mijn GPS en een beetje richtinggevoel zijn we 1,5 uur later weer op de harde weg. 

Aangezien we nog 300 km naar bivak moeten over een weg die we morgen weer terug rijden, overwegen we een hotel te nemen en morgen weer aan te sluiten bij de langskomende karavaan. 

Zo zie je weer! In de Dakar loopt elke minuut anders dan gepland. Jammer genoeg in dit geval. 

Hoe werkt Dakar navigeren?

Na gisteren weer een hectische dag beleefd te hebben, zijn we met weinig slaap weer onderweg van ons volgende bivak 380 km verderop in Antofagasta. 

Nu wat tijd om eens bij te praten over het navigeren tijdens de Dakar. 

Het navigeren in de Dakar gebeurd met een routeboek waarin aanwijzingen staan in de vorm van afstanden en Bolletje-pijltje aangevuld met informatie over specifiek (gevaarlijke) situaties. Zonder wegen in de woestijn wordt de richting aangegeven in de vorm van kompas graden ook wel caps genoemd. 

Je bent verplicht om de route te volgen door het behalen van Waypoints en soms  "ouderwetse" stempelposten. De waypoints zijn digitale GPS punten die opgepikt worden door onze apparatuur in de auto. De moeilijkste waypoints zijn verstopt en worden pas op het scherm zichtbaar als je echt in de buurt bent, soms op 100 meter. Andere waypoint worden bewust kilometers vantevoren middels een pijl aangegeven wanneer men zeker wil zijn dat iedereen die route neemt, bijv bij oversteek wegen. 

De GPS apparatuur geeft ook onze richting, snelheid en positie weer. Onze maximale snelheid staat ook in het scherm en wanneer je deze op 3 km nadert, krijg je een piepsignaal, overschrijding langer dan 3 seconden levert op het eind van de dag een boete op. Zo kan het dus ook prima geregeld worden dat er tijdens een proef van volle snelheid terug geremd wordt naar 30 of 50 km/u als er een dorp doorkruist wordt. 

Naast de GPS van de organisatie heb ik 2 extra tripmasters tot mijn beschikking. Hiermee kan ik afstanden meten, aftellen, herbereken en controle houden op alle afstanden. 

Tijdens een proef is er nauwelijks tijd om op te kijken, zoveel informatie dient er steeds verwerkt te worden in wisselende tempo's. 

Vooral duinen navigeren is lastig omdat de aangegeven kompaskoers natuurlijk nooit rechtstreeks te bereiken is. Hiervoor is vaak een omweg om lastige duinen noodzakelijk met dien verstande dat de oorspronkelijke koers weer opgepikt dient te worden. Dit vergt vaak opperste concentratie en veel omrekenwerk. 

Hulde aan de motoren en snelle auto's om steeds weer op volle snelheid alles fixen!!!

Achter het Dak van de Aarde klappende banden

We hebben de rustdag overleefd. Enkele noodreparaties uitgevoerd aan onze truck, de bagage nog eens herschikt want al mijn navigatiespullen heb ik niet meer nodig. 

Verder wat gebruik gemaakt van de Wi-Fi in het conferentie centrum en lang in de rij gestaan voor de passpoortcontrole voor Chili. 

Natuurlijk ook bijpraten met de collega's uit alle landen over wat we meegemaakt hebben. Wie we rechtgezet hebben of op een andere manier geholpen hebben. 

De wedstrijd auto's en trucks krijgen een complete rebuild voor het 2e deel van de strijd. Als dan na de rustdag zowel alle auto's als ook de trucks bij de eerste 17 eindigen is er blijdschap en opluchting. Op naar Calama in Chili!!!

Daarvoor dienen we het massale Andes gebergte te passeren. De wedstrijd en de assistentie worden ieder via een andere pas gezonden. 

Wij gaan met de servicekaravaan over de Paso de Jama, een belevenis op zich. Een fantastisch afwisselend landschap met bergen, vlaktes en alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd. Het enige wat hier leeft is wat graspollen die gegeten worden door de aanwezige lama's en een paar ezels. 

We stuiten zelfs op een Hollands wintertafereel, echter betreft het hier een enorm zoutmeer waarover je heen kunt lopen met hier en daar een wak om het prachtig blauwe water te kunnen zien. Hoewel het in de bergen erg koud is,ligt er deze keer geen sneeuw. 

De passeren op grote hoogte waarbij we kruisend rond de 4000 meter zitten met een top over 4800 meter. Door het zuurstoftekort geeft het een heel raar, duf en licht gevoel in je hoofd en de ademhaling is heel kort. Dit keer hebben we kleine zuurstofflesjes meegenomen in de cabine maar we merken geen echt verschil. Op 4700 maken we even een sanitaire stop en bij wijze van proef trek ik een sprintje van 25 meter. Vlug plof ik in mijn stoel, het wordt bijna zwart voor mijn ogen. 

Na een afdaling van 2500 meter over kronkelige bergpassen kwamen we uiteindelijk in het dal. Nog geen 5 km verderop zagen we een aantal trucks staan in onze Riwald Dakar kleuren. Aangezien hun ver voor ons weggegaan waren, wisten we meteen dat er iets goed mis was. 

Bij de afdaling waren de remmen roodgloeiend gelopen waardoor er een band geklapt was. Toen de crew uitstapte om polshoogte te nemen explodeerde in een kettingreactie nog 3 banden. Een jongen werd geraakt aan zijn been en de ander had last van zijn oor. De langs rijdende Chris Leijds stelde meteen zijn auto ter beschikking om de jongens acuut naar de medische dienst van het bivak te brengen. 

Wij hebben vier uur staan wisselen met gesmolten ventielen, niet passende banden en simpelweg een band te kort, die we weer kregen van een ander passerend team. 

Kortom, een rustige lange verbindingsetappe veranderd in de Dakar weer in een middag zwoegen! Met plezier Mannen!!

De Rustdag in Dakar in alle opzichten speciaal

Na een monsterrit van 1700 km met enkel een paar uurtjes slaap in de koude buitenlucht arriveren ook wij het bivak voor de rustdag. 

Tijd voor schone kleren, scheren, douche en tanden poetsen. Afgelopen dagen bij gebrek aan tandpasta LUX zeep gebruikt. Bij het uitchecken hotel dachten ze dat ik kwaad was, schuim op de bek! :) 

De rustdag in Le Dakar is in diverse opzichten en voor iedereen op een andere manier bijzonder. 

Natuurlijk de deelnemers die na dagen zwoegen en weinig slaap, eens kunnen uitslapen, uitrusten en een rondwandeling maken in het bivak. Maar ook hun wasje doen en natuurljk hun gasten en sponsoren ontvangen. 

Het bivak wordt tijdens de rustdag altijd uitgebreid met extra shows en standruimtes met mooie vrouwen die een product promoten, die zoals ASO betaamt, allemaal gesponsord worden door Touristenbureaus, streken, landen, wijnhuizen etc. Ook het eten veranderd tijdens de rustdag. Betere kwaliteit, geen plastic bestek en er wordt zelfs met, heerlijke Argentijnse (vorig jaar Chileense) wijn rond gegaan. Alles voor en door de sponsors!

Voor die gasten en sponsoren is het ook altijd iets bijzonders om kennis te maken met Circus Dakar. Velen worden voor het eerst geconfronteerd met het Dakar virus, zoals ondergetekende in 2006. Slapen in een van de vele extra gastententen op een matje is ineens spannend, evenals voor het eerst de Dakar machine te kunnen aanschouwen. 

Veel gasten komen in het kielzog van hun idool die al dan niet nog deelnemend is. Een aantal vrouwen komt over om hun man nog even een hart onder de riem te steken of iets anders onder die riem te doen. 

Je ziet rijders compleet veranderen en wederom nerveus worden als hun hoofdsponsoren komen. Daar worden speciale programma's voor opgetuigd tot aan meerijden in de duinen toe. Ook worden hoogwaardigheidsbekleders met de talloze helicopters ingevlogen, ministers, presidenten en CEO's van 's werelds grootste bedrijven. Een aantal grote teams profiteren van de aanwezigheid van alle rijders door ze proef te laten rijden in hun auto. Misschien een nieuwe klant voor volgend jaar?

Voor de monteurs is de rustdag allerminst een rustdag. Alle niet dringende zaken aan de voertuigen worden uitgesteld tot de rustdag ofwel "extra-sleutel-dag". Met wat geluk blijven er nog een paar uur rust over. Hun geluk dit jaar is dat het bivak een dag langer blijft en de deelnemers een etappe rond het bivak rijden. Toch nog een rustdag?!

Ik moet zeggen dat ik nooit zo voor de rustdag ben. Je zit eenmaal in je wedstrijdritme en kunt evenzogoed doorgaan. Een dag slenteren door het bivak, ingenomen door keurig geschoren en geklede gasten met zoveel mogelijk Dakar logos op hun kleding, is wel een bijzonder schouwspel. Maar laat mij maar gewoon een etappe buffelen. DAT geeft voldoening. 

Helaas voor ons wordt het dit jaar een rustdag tot de finish. Met nog vele baalmomenten voor de boeg. De start iedere dag, het finishpodium en aankomst Schiphol zal ik mijn waterlanders toch weer in toom moeten krijgen. 

NB. We kunnen natuurlijk niet achterblijven met een Selfthree!!

En we zetten de achtervolging weer in....

Zoals verwacht kwam de auto die ons om 06.00 naar de truck zou brengen niet opdagen. 

Om 07.20 uur is er een andere geregeld die 2 personen van ieder team plus Riwald Nico naar de trucks brengt. Van iedere truck blijft 1 persoon in het dorp om alles te volgen en stroomlijnen. Gezien mijn technisch (on) vermogen blijf ik achter. 

Rond 10.30 uur komt Nico terug het dorp in met de reserveonderdelen uit de truck en de mededeling dat de trucks weer liepen maar ook leeggeroofd zijn. Ons gereedschap, helmen, hans systemen en zelfs de drinknippel zijn weg. Argentijnen zijn dus geen haar beter dan de Afrikanen. Excuses voor de goeie!

Dan begint het lange wachten weer. Verwachting is dat ze rond 13.00 uur toch wel weer terug kunnen zijn. Voor de zekerheid bestellen we in het plaatselijke (en enige) restaurantje vast 6 lomo's voordat ze weer de diepvries in verdwijnen zoals eerder deze week. 

Wanneer we om 14.30 uur nog steeds geen contact krijgen met de teams besluit ik met mijn Franse maat toch maar vast aan de koe te beginnen. Misschien heeft mijn Frans weer een kleine boost gekregen. Mijn dochters moeten altijd lachen als in Frankrijk de Fransen overgaan op Engels als ik begin te praten. 

Om 15.00 komt de gids plots het dorp inrijden met in het kielzog de 2 gehavende trucks. De terugreis uit de duinen was toch lastiger dan gedacht. 

Als we alle overige lomo's ook overwonnen hebben en uitvoerig afscheid hebben genomen van onze dorpsgenoten en bedienend personeel, zetten we koers richting bivak. 

De achtervolging wordt ingezet naar het Dakar Circus. We hopen over 1,5 dag te arriveren in Salta, waar het gelukkig rustdag is en we op adem kunnen komen. We blijven samen reizen met onze vrienden van Team Overdrive.